HER VIL VI LEGGE UT ET LITE UTVALG AV HILSENER VI HAR FÅTT ETTER AT LARS DØDE.
ORD FRA FAMILIE, VENNER OG BEKJENTE SOM HAR BETYDD MYE FOR OSS,
KANSKJE KAN DE VÆRE TIL TRØST FOR ANDRE OGSÅ -

"HVIS SORGEN IKKE FÅR ORD, FRYSER DEN FAST".

Familien

Haldis Moren Vesaas:

Var der da ikkje ei einaste hand
som rette seg ut etter di
den gang da grunnen under din fot
for alvor tok til å gli -?
No står vi her tomhendte alle i hop
og ser mot ei attlæst dør.
Vi skulle ha bydd deg all varme vi eig.
Vi skulle ha gjort det litt før.

Den einsame gjekk frå si einsemd til slutt.
Den frosne har frose i hel.
Var der da ikkje på jorda ein
som kunne ha stått di sjel
så nær at han vàrde deg med sin eld
mot kulden? - Din død gir svar.
Du stod nok og såg deg ikring før du gjekk,
men eld vart du ingen stad vàr.

Så mange blir drivne i døden no
som berre mot livet trår.
Men du var ein døds-friviljug.
Du bøyde deg, trøytt og sår,
mot døden og bad at du måtte bli løyst,
og no har han gjort som du bad.
Ein "takk" var vel siste òm av di røyst
da varsamt han bar deg av stad.

Vi veit det: Vi skal ikkje sørgje
for di skuld. Du sjølv har vàlt.
Det er berre det: No når du har sløkt
sansar òg vi kor kaldt
det kjennest ikring oss. Det var just deg
vi ville hatt med oss i kveld,
og frysande, einsame søker vi inn
mot det du har skapt av eld.

Skrevet da Karin Boye tok sitt eget liv,
mai 1941